Небо в алмазах

Uyku battaniyesinin altında sessiz bir mucize. Etrafta sıcak bir ışık var, sanki biri gökyüzüne yıldızlardan şeker tozu serpiştirmiş gibi. Ses, sonsuzluğu fısıldıyor, ama felsefe ve hüznün olduğu sonsuzluğu değil, süt, çocukluk ve yeni bir sabah kokan sonsuzluğu. Burada mutluluk gürültülü değil, sessiz, neredeyse ninni gibi. Yanında nefes alıyor, saçlarını okşuyor, gözler kapalıyken uslu uslu uçan melekler ve hayaller hakkında şarkı söylüyor. Dünya kısa bir süreliğine basit hale geliyor: gökyüzü elmaslarla, kalp avuçlarda ve dünyadaki her şey tek bir “oğlum” için.