Сказки большого города

Bazen şehir sanki seninle birlikte nefes veriyor gibi - dumanın içinde, yarı uykulu pencerelerde, her şeyin tanıdık ama artık sana ait olmayan sabahın yansımasında. Hava, yaşanmış konuşmalar ve söylenmemiş sözlerle ağırlaşır ve kalp bile eski acıyı uyandırmamak için dikkatli hareket eder. Eskiden takılan her şey şimdi kendiliğinden bırakıyor: sokaklar yumuşuyor, düşünceler sessizleşiyor ve geçmiş, çatıların üzerindeki buhar gibi şeffaflaşıyor.

Ve bu sessizlikte hafiflik doğar. Acı çekmeden hayatın anlamsız olduğu düşünülürken eksik olan o hafiflik. Ruh düşmez, sadece daha yükseğe yükselir, orada ne kırgınlıklar, ne kanıtlar, ne de sözler vardır. Sadece huzur ve biraz ışık vardır. O kadar düzgün ki, sonunda sadece var olmak mümkündür.