Perfect Life

Bazen başkalarının hayatları bir vitrin gibi görünür - parlar, ışığı yansıtır, sanki üzerinde leke ve çatlaklar yokmuş gibi. Oraya uyum sağlamak, başkalarının düzeninde bir başka düzgün detay olmak isteriz. Ama ne kadar çok çabalarızsa, o yerin zaten dolu olduğu o kadar belirgin hale gelir - gerçek sıcaklık dışında her şeyle dolu. Ve o zaman kenarda durup, “mükemmel”in dikişlerinden nasıl dağıldığını, gülümsemelerin nasıl çatladığını ve cilalanmış yüzeyin altında yorgunluğun nasıl göründüğünü izlemek kalır. Üzücü, ama biraz da özgürleştirici - her güzel resimde yer almak zorunda olmadığını anlamak. Bazen kompozisyonu bozmadan, ama sonunda kendine geri dönerek, sadece uzaklaşmak daha iyidir.