Sermon

Bazen dua tapınakta değil, kulaklıkta duyulur. Mumlar, kubbe, “bir daha böyle olmayacak” sözleri olmadan. Sadece yorgun, ama hala karanlıktan bile ışık çıkarılabileceğine inanan bir ses. Onda vaaz yok, sadece sessiz bir inatçılık var: “Benim acımı al, ben de seninkini taşıyayım.” Sanki uzun zamandır zayıf olmaktan korkmayı bırakmış iki insan arasındaki bir itiraf gibi.

Müzik, uzun bir sessizliğin ardından nefes gibi yükseliyor. Burada mükemmel sözler yok, ama her vuruşta, birinin yine de suya dönüştürmeye karar verdiği şarap gibi yayılan dürüstlük var. Ve bu, içimizi hafifletiyor - sanki içimizde biri sonunda sadece var olmaya izin vermiş gibi.