The Truth

Şöhret, şöhret, ne güzel bir şey. Yandığında, sanki dünya senin ışığınla ısınır gibi gelir. Ama sonra, projektörlerin sadece açık oldukları sürece ısındıkları ve en gürültülü alkışların bile çabucak kulaklarda çınlamaya dönüştüğü anlaşılır. Bu şarkıda düşüş değil, arınma var. Kendi geçmişini yakarken, öfkeden değil, sonunda sahnenin nerede bittiğini ve hayatın nerede başladığını görmek için. Burada çok fazla kül, biraz gerçek ve sanki ilk kez gösteri için değil, kendin için nefes alıyormuşsun gibi bir his var. Bazen özgür olmak için parlayan her şeyi yakmak gerekir. Daha önce buna hayal deniyor olsa bile.