KALAMBURY

Buradaki müzik beton ve merdiven boşluğuna sığmayan hayaller kokuyor. Sanki kapüşonlu bir genç, mahalle ile Rönesans arasında bir sınırda duruyor - freskler gibi kafiyeler yazıyor ve kendini bazen Picasso, bazen Leonardo olarak görüyor. Eli manevra yerine mikrofon, boya yerine bitler ve krediler var. Etrafı her şey gri, ama o inatla renk katıyor - bazen bir çığlık, bazen bir nefes, bazen yeni bir satır.

Burada hırslar autotune'dan daha yüksek sesle gürlüyor: “Bana zaman ver, ben hala öğreniyorum.” Ve bunda gösteriş değil, dürüstlük var. Sanki müzik hakkında konuşuyor gibi, ama aslında hayat hakkında konuşuyor - stüdyo kulaklıklarından kendi gökyüzüne çıkmak gibi. Birisi duvarlar örerken, o ritimle onları yıkıyor, adım adım, başkalarının duygularını tahmin etmeden, sadece kendi duygularını çizerek.