PLATYNOWE

Huzursuz geceler, aşırı ısınmış beton ve plastik kahve kokuyor. Dünya dönüyor gibi görünüyor, ama camda çıkan gıcırtı sesi, ayaklarımızın altında ne kadar çok parça kaldığını unutmamızı engelliyor. Her şey parlıyor, ama altın parlaması değil, kırık zeminde yansıyan lambaların parlaması. Burada lüks değil, 120 bpm ritminde hayatta kalmak söz konusu, tek “platin” olan şey gergin sinirler.

Her satır, kimsenin ödemeyeceği bir çek gibidir, ama onu yırtmak da yazık olur. Stüdyo ve uykusuzluk arasında gerçek bir şey doğar: biraz kirli, biraz cüretkar, ama canlı. Burada kimse cevap aramıyor, sadece ritmi tutuyorlar, duvarın ötesindeki dünya her şeyin kontrol altında olduğunu gösterirken.