Sialan

Peki dünyaya bazı karşılaşmaların sanki uzayda bir yerlerde yazılmış gibi olduğunu nasıl açıklayabilirim - tesadüfen, sakarca ama milimetrik hassasiyetle mi? Sadece yanından geçiyordum, niyetim yoktu, hatta bu kahkahanın nasıl duyulduğunu neredeyse unutmuştum - ve birdenbire içimde her şey yeniden çatırdadı, sanki kalbime "tekrar" düğmesine basılmış gibi. Sanki yüz yıl geçmiş, hafıza parıl parıl temizlenmiş gibiydi ama gözler kesişir kesişmez, tüm duygu arşivi yeniden çevrimiçi oldu. Müzik anılarda bıçağı yavaşça döndürüyor, ama bunu güzel, doğulu bir zarafetle yapıyor: hüzün varsa melodi, kırgınlık varsa biraz sıcaklık. Ve ne kadar çevirirsen çevir, unutmak o kişiyi ilgilendirmediği sürece kolay bir iştir. Gözleri hala "o gözler" olan ve şarkı bittikten sonra bile gülümsemesi gitmeyen kişi.