Kita

İlk başta sadece bir aşk baladı gibi görünüyor: fısıltı, yemin, sonsuzluk hakkında birkaç satır. Ve sonra aniden garip bir hüzün belirir, sanki kelimelerin arasına yapışkan, utanç verici, çözülmemiş bir şey saklanmış gibi. Hafiflik yerine zincirlerin, uçmak yerine tek bir yörüngede dönen dairelerin olduğu bir aşk. Yumuşak melodi uykuya daldırıyor ama içimde sürekli şu soru kaşınıyor: Neşe değil, suçluluk bağlarken "seyirci" olunabilir mi? Yine de güzel geliyor - sanki yağmur, artık olmayan güneşi, ama sıcaklığının anısı hala devam eden güneşi söylemeye karar vermiş gibi.