Apa Mungkin

Bazen aşk kapıyı çarparak gitmez, sadece sessizleşir. İlk başta bunun bir tesadüf olduğu düşünülür - daha az kahkaha, daha az söz, biraz daha fazla duraklama. Sonra içsel sorgulamalar başlar: belki de kahkaha rahatsız edici? Ya da söz kesme alışkanlığı? Ya da sadece uykuda yüksek sesle nefes almak? Ama cevaplar gelmez - sadece daha önce “biz”in sesinin yankılandığı sessizlik vardır.

Ve bu sessizlikte birdenbire her şey netleşir: mesele gülmek, konuşmak ya da horlamak değildir. Sadece biri sevmeyi bırakmıştır, diğeri ise hala bir neden arıyor - sanki bu bir şeyi değiştirecekmiş gibi.