Lama-Lama

Mektuplaşmanın müziği gibi geliyor, her “okundu” biraz daha sert vuruyor. Her şey yavaş, neredeyse fısıltı gibi, sanki gece kendisi birinin sabrının tükenişini dinliyormuş gibi. Satırlar yorgun bir şekilde akıyor - dram yok, ama o tanıdık his var: aşk hala var, ama beklemek için güç kalmadı.

Sesinde kırgınlık değil, sessiz bir tükenmişlik var. Çığlık atarak gitmeyen, sadece son mesajın ardından telefon ekranı gibi sönen bir hassasiyet. Ve derinlerde hala aptalca bir umut yanıyor: belki hatırlar. Belki yazar. Ama görünüşe göre uyku vakti.