Unshaken

Bu seste eski bir küllüğe benzer bir şey var - sanki ateş çoktan söndü ama altındaki toprak hala sıcak. Arka planda bir yerlerde dünya yıkılırken, içimde, korkmaktan yorulmuş bir insanınki gibi garip bir sakinlik vardı. Ne coşku ne de çaresizlik - sadece fırtınadan önceki düzenli nefes ve ayaklarının altından toprak kaybolsa bile dizlerinin çökmeyeceğine dair sessiz bir güven. Çam ağaçları sırlarını açmadan fısıldıyor, gök gürültüsü çınlıyor ama korkutmuyor - sadece yaşadığını hatırlatıyor. Ve bu seslerin arasında, kurtuluşu beklemediğin, sadece durduğun o özel duygu doğar. İçten içe titrese de sarsılmaz.