One Mo'Gin

Yağmur sonrası akşam gibi yoğun olan bu ses, sanki değerini bilirmişçesine tembelce uzanıyor. Bas acele etmiyor - sadece yürüyor, titreşim ve sıcaklık izi bırakıyor. Bu ritimde her şey vücutla nefes alıyor: kadifemsi bir ses, şarkı söylemeyen, dokunan notalar. Müzik baskı yapmıyor - doğru olduğunu bilen biri gibi, sessizce bile, doğrudan gözlerin içine bakıyor, sakin ve hafif bir gülümsemeyle. Buradaki her saniye odun, ter ve biraz da günah kokuyor. İçinde hiçbir gösteriş yok - sadece duyguların açıklanmasına gerek olmadığı, onların yaşanmasının yeterli olduğu inancı var. Ve ses ile sessizlik arasında bir yerde, o his doğar: zamanı bir tel gibi parmaklarınızla uzatabileceğiniz ve hayatın nasıl attığını duyabileceğiniz o his.