Baby Steps

Ayrılık, ritim kazandığında daha sessiz hale gelir. Trajedi değil, evrensel bir acı değil - sadece yeniden yürümeyi öğrenen bir hayat. Alışılmış “evde misin?” sorusu yok, kalkış ve iniş sırasında telefondaki sesler yok, ikili olarak ikinci bir nefes yok. Sadece kendi adımlarınız var - biraz emin olmayan, ama doğru yönde.

Buradaki her “bebek adımı”, uykusuz bir gecenin ardından mutfakta sabah ışığı gibidir: biraz soğuk, ama dürüst. Biraz boş, ama sakin. Ve bu sükunet içinde ilk kez aşka benzer bir şey ortaya çıkar - birine değil, kendine. Ev kendi kendine rafa çiçekler koysa bile.