Yo pensaba que me había tocado Dios

Uyanıklığın ötesine uzanan, kaybolmak istemeyen bir rüya. Bu rüyada dürüstçe konuşabilir, kendi insanları arasında yabancı gibi görünmekten korkmazsın. Burada kaçış, polis sirenlerinden değil, herhangi bir ara sokaktan daha derinlere saklanan kendi gölgelerinden kaçıştır.

Müzik yankılanarak yayılır, sanki kelimeler doğruluğa karar veremiyor ve boğazda yarıda kalmış bir çığlık gibi uzun “uh” sesleriyle maskeleniyor. Ama bunun arkasında basit ve inatçı bir arzu yatıyor: o kişiyi bulmak ve sonunda kaçmayı bırakmak.

Ve bu ısrarcı mantrada - “sen olmadan bin yıl yaşamaktansa yarın ölmek daha iyi” - ne abartı ne de tiyatro var. Bu, “tuz bitti” veya “kapı kapandı” gibi gündelik gerçekler gibi geliyor. Ancak tuz her zaman satın alınabilir ve kapılar açılabilir. Ama bu “sen” olmadan - gerçekten hiçbir yere gidilemez.