なんでもないよ、

Sanki birisi aşkla ilgili tüm olağan kelimeleri masaya koymuş gibi - "Yakın olmak istiyorum", "gitme", "sana ihtiyacım var" - ve aniden bunların uymadığını fark etti. Gerçekte olup bitenler için çok küçük, çok gürültülü. Bu kahramanca vaatler ya da sinema tutkusu değil, bedenden daha güçlü, sözlerden daha derin ve hayattan daha uzun olan sessiz yakınlıkla ilgilidir.

Şarkı tam da bu sadeliğin kokusunu taşıyor: kahkaha, uykulu bir yüz, tanınma yerine her zamanki "hiçlik" ve tek bir şeye duyulan arzu - böylece bu normallik ilk önce bitmesin. Ve bu sıradanlığın kendine has bir büyüsü var: Böyle bir "hiçlik" birdenbire en büyük ve en dürüst "her şey" haline geliyor.