なんでもないよ、

Sanki biri masanın üzerine aşk hakkında bilinen tüm kelimeleri dizmiş - “yanında olmak istiyorum”, ‘gitme’, “sana ihtiyacım var” - ve birden bunların uygun olmadığını fark etmiş gibi. Gerçekte olanlara göre çok küçük, çok gürültülü. Burada kahramanca sözlerden ya da filmlerdeki tutkudan bahsetmiyoruz, bedenlerden daha güçlü, sözlerden daha derin ve hayattan daha uzun olan sessiz bir yakınlıktan bahsediyoruz.

Şarkı bu sadelikle kokuyor: kahkaha, uykulu yüz, itiraf yerine alışılmış “hiçbir şey” ve tek bir arzu - bu sıradanlığın ilk bitmemesi. Ve bu sıradanlığın kendi büyüsü var: böyle bir “hiçbir şey” aniden en büyük ve en dürüst “her şey” haline geliyor.