恋人ごっこ

Sanki alkışlar ve hoparlörlerin uğultusu arasında hayatın kendisi saklanıyor gibi: keskin, gürültülü, her zaman anlaşılır olmasa da tamamen gerçek. Sözler, sanki sokağın konuşmalarından parçalar gibi, müziğe dokunmuş gibi geçip gidiyor - başarı, anlaşmalar, kendi gerçekliğinin kodu hakkında. Bütün bunlar, tarih ve yerlerin yerine ritim ve vurguların, ahlakın yerine ise açık sözlü “ben böyle yaşıyorum”un olduğu uçucu bir kronik gibi.

Ve tüm bu kabalık içinde bir heyecan hissediliyor - sahnenin dekorlarla değil, çıplak enerjiyle ayakta durduğu hissi veren heyecan. Müzik, her satırı masaya vurmak, şaka yapmak, kalabalığa bağırmak gibi, danslı bir miting gibi geliyor. Ve bu kaos içinde basit bir gerçek doğuyor: gürültü bazen sessizlikten daha dürüsttür.