ミスター・ブルースカイ

Şarkı, tesadüfen gerçekleşen ve sonra nedense havada asılı kalan bir gece sohbeti gibi geliyor. Sözleri itiraflar değil, çekinceler, gözyaşları, karanlığa atfedilebilecek, çünkü böyle daha kolay. Şarkı, kendilerini tutabilen ve kendinden emin bir şekilde yalan söyleyebilen, ama sonunda yine de yarı uykulu sessizlikte birbirlerini arayan insanlardan bahsediyor.

Şarkıda, içinden daha derinde saklananları ortaya çıkarmak için inatçı, neredeyse çocuksu bir istek var: atılmamış duygular, gerçekleşmemiş hayaller, söylenmemiş “affet”ler. Müzik, soğuk rüzgar gibi uzanıyor, ama yanındaki nefes gibi ısıtıyor. Bu, bırakmanın ne kadar zor olduğu, ama denemeyi bırakmanın daha da zor olduğu hakkında bir hikaye.