115万キロのフィルム

İlk saniyelerden itibaren her şey tuhaf bir deney gibi görünüyor - sanki radyoyu açmışlar ve bir istasyon değil, uzaylıların yayınını yakalamışlar gibi. Cümleler yarıda kesiliyor, “ooo” ve “vu-huu” seslerine dönüşüyor, müzik ise ya şaka yapıyor ya da transa geçiriyor. Dillerin ve anlamsız seslerin karışımı, onu uzun zaman önce hikayesi kaybolmuş, ama havası hala güçlü olan bir rüyaya benzetiyor.

Her “vu-huu” tekrarı zıplayan bir yay gibi çalışıyor: sanki özel bir şey yokmuş gibi, ama kopmak imkansız. Kahkaha ve absürtlük arasında bir yerde, hafiflik hissi doğar - sanki son durağı olmayan bir otobüste, tanımadığınız bir koroya eşlik eder gibi. Ve sözler çoğu zaman rastgele hecelerin bir araya gelmesi gibi olsa da, tam da bu çekicidir: bazen müzik anlam için değil, sadece saçma, yüksek sesle ve canlı bir şekilde ses çıkarmak için gereklidir.