I LOVE...

Burada aşk düzgün bir satır gibi değil, yayılmış bir suluboya gibi geliyor - lekeler, izler, öngörülemeyen tonlar. Kelimeler tökezliyor, yarıda kesiliyor, ama bu onları daha dürüst hale getiriyor: itiraflar mektupta lekeler gibi, ama o kadar canlı ki, tekrar tekrar okumak istiyorsunuz.

Müzik, gri sokakları, kozmik karanlığı ve aniden yanında ortaya çıkan yumuşak ışığıyla bu düzensiz dünyanın derinliklerine çekiyor. Bu hikaye mükemmellik hakkında değil, iki kusurlu dünyanın nasıl iç içe geçtiği, şeklini kaybettiği ve yine de kendi ritmini bulduğu hakkında. Ve tam da bu garip durumdan, kelime henüz tam olarak ifade edilemese de, aşk olarak adlandırmak istediğimiz şey doğar.