Pélican

Özgürlük, benzin ve sonsuz hareketin hafif yorgunluğunun kokusu var. Her şey sanki dürüst bir sözle ayakta duruyor - gündüz, gece, kaderle yapılan bir başka anlaşma. Burada huzur beklenmez, ama uçuşun tadı bilinir, kanatlar büyük şehrin ışıklarıyla yanmış olsa bile.

Her satır, eski alışkanlıklardan yeni, tam olarak anlaşılmayan ama kendine ait bir şeye doğru atılan bir adım gibidir. “Takılmak” ve “takılmak” arasında aynı soru yaşıyor: kaçamak hissetmek için daha ne kadar dönüp durmak gerekiyor? Ve bu yükseliş sadece gri bir bölgenin üzerinde olsa da, gerçek. Küçük pelikan da uçuyor, sadece bulutların biraz altında.