Run

Şehir, hızlanan bir haber bandı gibi gözünün önünden geçiyor: ayaklarının altında kıvılcımlar, barut tozu izleri, plakası olmayan bir scooter ve durmama sözü. Burada uzay ölçeğinde hırslar ve mahallelerde dövülmüş zırhlar var: camlar kırık, ama rota düz. “Bu kadar verdin, yine de devam et!” - ve bu slogan altında adresler ve yüzler bırakılıyor, kendin kaybolmamak için. Kıt'alarda risk muhasebesi: kılıfındaki demir, bardaktaki acı şurup, makineler nakit sayıyor, devlet ışıkları kapatmayı hayal ediyor. Ama nakaratında sıcaklık hissedilir: başkasının endişesini dansla bastırmaya, yağmurda başını kaldırmaya ve “adım adım” ilerlemeye, ara vermeden, dram olmadan, gücü yeter. Yorgunluğun boğuk bir kahkahayla gizlendiği, kaybolma korkusunun dürüstçe kabul edildiği ve bu nedenle neredeyse evcilleştirildiği, hız ve hayatta kalma üzerine bir sokak romanı.