Vrais

Benzin, öfke ve pahalı spor arabaların kokusu var. Havada motor gürültüsü ve ritme uygun sessiz bir “hey” var - sanki şehir de fenerlerini tıklatarak eşlik ediyor. Burada her şey düşen, yürüyen, tekrar düşen, ama inatçılığını bir zanaat haline getirenler hakkında. Dua etmeyen, ama sıfırları, şansları, mermileri sayan insanlar hakkında.

Sözler sanki sırayla uçuyor, ama her satırda, “sahte”nin yanında gülümsediğini çok sık gören birinin yorgunluğu var. Ve şimdi, gürültü dinince, geriye sadece boş bardakların tınısı ve bir inanç kalıyor: çamurdan çıkmak mümkün, ama oraya geri dönmek - asla.

Müzik ağır bir saygınlıkla sallanıyor - bu övünme değil, hayata karşı boğuk bir talep. Tabii ki bunun sadece parayla ilgili olduğunu düşünmek komik. Bu, etrafındaki her şey geçiciyken kendine saygı duymakla ilgili.