Phénoménal

Boş sokakların yankısı gibi yankılanan bas, asfaltın çok fazla adımları hatırladığı yerler. Sesinde, çıplak ayakla da olsa sonunda varan bir kazananın yorgunluğu var. Burada ter, benzin ve biraz vanilya kokusu var - beton duvarların arasında hafızaya gelen o ev kokusu.

Kendi kendini yarattığını söylüyor ve sen inanıyorsun - çünkü her kelimenin ardında gurur değil, hayatta kalma alışkanlığı duyuluyor. Satır aralarında ihanet, yaralar, ama aynı zamanda işi engellememesi için derine saklanmış bir tür hassasiyet var.

Ritim, son litre yakıtla çalışan bir motor gibi atıyor, ama üstünde artık kurtuluş beklemeyen bir insanın sakinliği var. Sadece hız, sadece sahne, sadece o ve gölgesi. Yine de, son “youou” sesi yankılandığında, havada yalnızlığın da bir tür fenomen olduğu hissi kalıyor.