Coupé

“Kır, kır, kır” tekrar eden bir büyü gibi geliyor - nazik bir sitem ile dostça bir tekme arasında bir yerde. Vokal kilometreler, boş aramalar ve biriken dertler hakkında fısıldıyor, nakarat ise o kadar nazik ve ısrarcı bir şekilde canlıya dokunuyor ki, kabul etmekten başka çare kalmıyor: aramamak, hatırlatmamak daha iyi. Bu cümlelerde yorgunluk, kurtuluş ve kendi dramına yönelik hafif bir ironi var; bir yerde gözlerdeki ışık, bir yerde yıpranmış geceler ve sonunda yeni adımlar için temiz bir alan.

Müzik, akşam temizliğine benziyor: eşyalar gözden geçiriliyor, gereksiz şeyler bir kenara ayrılıyor, eski kırgınlıklar bir kutuya konuyor ve kapının dışına çıkarılıyor. Metinde, ipler kesilse bile sıcaklık var - sanki biri eski bir battaniyeyi nazikçe çıkarıyor, iyice sallıyor ve “geri dönme” diyor. Günlük gibi - dürüst, biraz haylaz ve neredeyse ev gibi iyileştirici.