Zipette

Glamour ve sokak tozunun sınırında bir rüya - burada Carla Bruni'nin sesi bas gitarla karışıyor ve parlak vitrinler mankenleri değil, aynaya bakmak için çok yorgun olanları yansıtıyor. Her şey karıştı: iş ile şiir, marka ile şöhret, temizlik hayali ile spor ayakkabılarındaki kir. Şehir burada kendi kurallarına göre yaşıyor: bazıları “blanc comme neige” (kar gibi beyaz), ama yine de herkes karışık.

Müzik dalgalar halinde geliyor - sanki yeraltından, uzun zaman önce parlaklığını yitirmiş lüksün yankısı geliyor. Satır aralarında - bir gece, kahkahanın anlamdan daha yüksek sesle yankılandığı bir gecenin ardından hissedilen sinizm ve melankoli hissi var. Yine de bu karışıklıkta garip bir güzellik var: sanki biri aşk hakkında değil, hayatta kalmak hakkında eski bir plak koymuş ve o hala çalıyor - biraz boğuk, ama ısrarla.