UCIEKAM!

Gri su, sanki fazladan bir şey biliyormuş gibi aşağı çekiyor. İçinde drama değil, tuhaf bir sükunet var, sanki bazen batmak yüzeyde kalmaktan daha yararlıymış gibi. Nabız akıntının ritmiyle uyumlu, kelimeler soğuk parıltıda eriyor ve hatta güzelleşiyor. Havanın bittiği yerde, hassasiyet başlar. Her şey kırılsa da, yine de biri “tak bardzo ładnie” görünüyor - ve bu, insanların battığı, ama duyguların kaldığı yere tekrar yüzmek için yeterli.