All Alone

Sanki oda boşalmış gibi, ama sessizlikte birdenbire canlı bir ses duyuldu - yankılı, yapışkan, beton duvarlardan yankılanarak. Müzik sanki kendi kendine nefes alıyordu: ağır, yavaş, bütün gece uyumamış ve şimdi sadece kalbinin atışını dinleyen bir insan gibi. Bu ritimde biraz yalnızlık, biraz delilik ve yağmurdan sonra su birikintisinde yansıyan şehir ışıkları gibi garip bir güzellik vardı. Her şey çatırdıyor, tıslıyor, parıldıyor, ama yıkılmıyor - aksine, yeni bir sükunete dönüşüyor. Ve sanki tek başına kalsan bile, yine de dans edebilirsin gibi geliyor - sessizce, yerinde, kendi gölgeni korkutmamak için.