Seberapa Pantas

Beklemek bazen neredeyse bir sanata dönüşür - sanki hiçbir şey olmuyormuş gibi görünür, ama içten içe her şey hareket eder. Dünya dönüyor, insanlar geliyor ve gidiyor ama alışılmış düşüncelerin bir köşesinde bir güven yaşıyor: Birileri hala önemli. Böyle aptalca ciddi bir inanç ki, ondan vazgeçemezsin. Gitarın sesi sanki kederin omuzlarını rahatlatıyor, sesi ise umutsuzlukla nazikçe tartışıyor gibiydi. İçinde bir trajedi yok, sadece yorgun bir itiraf var: evet, bekledim, bekliyorum ve büyük ihtimalle beklemeye devam edeceğim. Her şey çoktan anlamını yitirmiş olsa bile, muhatap çoktan kendi rüzgarlarında erimiş olsa bile. Şarkı akşam havası ve biraz da pişmanlık kokuyor. Yani, eve gerekenden daha geç döndüğünüzde yakasına yapışan şey. Ve hiçbir şeyi geri getiremeyeceğini anlıyor gibi olsan da, yine de kendini "belki biri yine de fikrini değiştirir" diye düşünürken yakalıyorsun.