Du ferme

Gece şehrinin ağır havası - sanki siren sesleriyle ve son damlasına kadar sıkılmış portakalın tatlımsı kokusuyla dolmuş gibi. Sıradan bir parti gibi: biraz müzik, biraz şaka, biraz da "havayı getirmek için". Ama şırınga ile kokteyl yudumu arasında bir yerde gerçeklik sessizce ritminden çıkıyor. Kimileri anlaşmaları, kimileri kaderleri döndürüyor - ve hepsi aynı ritimde, tekrar tekrar, ta ki biri tökezleyene kadar. Ve sonra - her zamanki gibi "kapat, kapat, kapat". Sanki kader "tekrar" düğmesine basıyor, sadece nakarat yerine bir hükümle. Burada herkes aynı derecede savunmasız: öğrenci, işçi, okul çocuğu. Sadece herkes kendi yeraltı metrosunda çıkış yolu arıyor - ya da unutmak istiyor. Müzik, tekerleklerin raylarda vızıldaması gibi gürültülü bir şekilde çınlıyor: düzgün, soğuk ve durmaksızın.