ioeio

Ruh, kendi bedeninin duvarlarına cam gibi çarpar ve bu sesten hem korkutucu hem de güzel olur. Her şey çok canlı: deri, düşünceler, nefes. Acı bile aniden şükran şeklini alır, çünkü hala var olduğunu hatırlatır. İç diyalog, her iki rakibin de aynı yüzü ve aynı suçu taşıdığı bir düelloya dönüşür. Her kelime sanki aynada bir çatlak gibi, arkasından kendi yansımasının yabancı bir görüntüsü beliriyor. Bu sonsuz "ben-ve-ben" döngüsünü yırtıp atmak istiyorum ki, geriye sadece hesaplamalardan, kalori ve dakika saymaktan uzak, sadece hayat kalsın. Ve bu çaresiz arzuda neredeyse bir dua var: içimde ne varsa, bakması bile acı verenler dahil, her şeyi kutsamak.