L'ULTIMA POESIA

Ses sanki akşam ışığının ve tuz kokusunun içinden çok uzaklardan geliyor gibiydi. Sözler, uzun zamandır sessiz bir hastalıktan öteye geçmiş bir itiraf gibi, daha çok nefesle veriliyor, sanki uzun zamandır alışılmış bir acı gibi. Her "hala"da bir yorgunluk hissedilir, ama zihin bırakmış olsa bile bırakmayan bir şefkat de vardır. Müzik, adresi olmayan eski bir mektup gibi akıyor: satırları biraz silinmiş, mürekkebi dağılmış ama aralarında artık beklenmeyen, yine de hatırlanan bir insanın anısı yaşıyor. Ve bu da biraz daha sıcak oluyor, sanki kalp kendi kendine fısıldıyor: "Acıtsın ama güzel olsun."