花束

Burada aşk, yüksek sesli bir manifesto gibi değil, günlük hayatın sessiz hışırtısı gibi geliyor - “affet”, ‘teşekkürler’, “bir kez daha elimi tut”. Sanki iki kişilik bir tarif gibi, kesin oranlar yerine tekrarlar var: birkaç kez sarılmak, birkaç düzine kez öpmek, birkaç yüz kez gülmek. Mükemmel bir şey yok, sadece dürüst olmaya çalışmak, tökezlemek, barışmak ve tekrar geri dönmek için sonsuz çabalar var.

Bu şarkı, en basit jestlerin içinde gerçek gücün nasıl saklı olduğunu anlatıyor. Sonsuza kadar sözler olmadan, mükemmellik hayalleri olmadan - sadece yumuşak bir inatçılık: “Şu anda yanında olmak istiyorum.” Ve tam da bu tür sıradan itiraflardan, “özür dilerim” ve “teşekkür ederim”lerden, küçük ritüellerden, kırılgan yeminlerden çok daha güçlü bir şey oluşur.