怪獣の花唄

Bazı şarkılar, herhangi bir fotoğraftan daha kalıcıdır - solmazlar, bozulmazlar, sanki onları söyleyen kişinin sesiyle birlikte hafızaya kazınmış gibi tekrar tekrar geri gelirler. Her kelime sanki hala havada titreşiyor ve yanlarındaki sessizlik bile yüksek sesle duyuluyor.

Burada müzik bir hayalete dönüşür - parlak, inatçı ve kovulması imkansız. Geceleri dolaşır, rüyalara girer, dudakları istemsizce ritimle hareket ettirir. Ve ne kadar zaman geçerse geçsin, melodi yine de geri dönüş yolunu bulur, tıpkı bir çocuğun ısrarı veya yüzünden silinmeyen bir gülümseme gibi. Bu, insanı bırakmayan bir yankı şarkısıdır ve en büyük gücü de budur.