水平線

Ufukta sabah her zaman yumuşak, neredeyse suluboya gibi görünür - içerde her şey yıkılıp keskin parçalara ayrılsa bile. Rüzgar bu umut kırıntılarını alıp uzaklara taşır, bu sırada birisi başkasının acısını parlak bir deniz kabuğu gibi seyrederek “güzel” diye fısıldar. Bunda adaletsiz ve aynı zamanda çok insani bir şey var.

Şarkı, dünyaya yavaş bir itiraf gibi geliyor: iyi olmak, yenilmez olmak anlamına gelmez. Burada ışık, tuz, alkışların arkasına saklanmış yabancı çığlıklar ve başkasının yardımı olmadan görülemeyecek kendi gölgeniz var. Ama bu şeffaf gecede ve aydınlık sabahta garip bir gerçek var: en hüzünlü melodi bile zamanla suya düşer, ışığa dönüşür ve bir gün geri dönerek size kim olduğunuzu hatırlatır.