ダーリン

Burada, sonsuz karşılaştırmalardan, derinlerde herkesin “birine ait” olmasına rağmen korkunç derecede yalnız olmasından kaynaklanan yorgunluk hissediliyor. Kelimeler su üzerinde sallanıyor: bazen bir rica, bazen bir itiraf, bazen “beni terk etme” diye fısıldayan bir ses. Aşk, tatlı bir resim olarak değil, “günler” çok derin ve geceler çok boş olduğunda yüzeyde kalma çabası olarak gösteriliyor.

Ve tüm bu kırılganlığa rağmen, parlak bir nota var. Bu müzikte, kendin olmak, “öteki”ne dönüşmemek, başkalarının maskelerini takmamak için inatçı bir istek var. Karanlıkta bir kucaklaşma gibi: garip, samimi, cevapsız bir soru ile - “sadece kendin olmak, yabancı olmamak mümkün mü?”