ハッピーエンド

Sanki kuru bir kelime yığını boğazında takılmış ve bir türlü çıkamıyor gibi. “Teşekkür ederim” kelimesi öksürük gibi geliyor ve veda yerine içinden sadece yumuşak, sessiz bir “kal” geliyor. Her şey, kırılgan bir gülümsemenin arkasına saklanan hassasiyet, bağırmak istediğinde güçlü olma alışkanlığı ve sevginin nasıl solup, yine de yumruğunda sıktığın unutulmaz çiçeği gibi parlak mavi kalabileceği hakkında.

Burada trajedi yok, ince bir hüzün var, neredeyse nazik. Veda, kapının gürültülü bir şekilde kapanması gibi değil, öpücükler arasındaki bir nefes gibi geliyor. Biraz ironik, biraz çocuksu: “sarıl bana, benden başka hiçbir şeye ihtiyacın olmadığını söyle... oh, hayır, şaka yapıyorum, her şey yolunda.” Bu, bıraktığın ama parmaklarını hemen açmadığın anların müziği.