さよーならまたいつか！- Sayonara

Bu şarkıda bahar, doğanın hoş bir uyanışı olarak değil, ya acıdan ya da acıya rağmen inatçı ve keskin bir şey olarak karşımıza çıkıyor. Burada uçuşla ilgili birçok imge var: kanatlar, kırlangıç, gökyüzü, ama her seferinde bunların arkasında ağır bir şey var: yağmur, kan, veda. Sanki uçmaya çağırıyorlar, ama önce dişlerle ipleri koparmak gerekiyor.

Her şey, sanki yetişkin olmak bir bayram değil, tesadüfi bir hata gibi geliyor: adım attığını fark etmeden, yabancı sözler, yargılamalar ve sonsuz “hoşça kal, yüz yıl sonra görüşürüz”ler arasında sıkışıp kalmışsın. Yine de inatla ilerleme, bir tür haylaz optimizm var. Sözler acı olsa bile, melodi şunu söylüyor: hoşuna gitse de gitmese de uçmak zorundasın.