不可幸力

Şarkı sanki bir rüyadan koparılmış gibi, sözleri bazen müziğin içinde kayboluyor, bazen de tren penceresinden gece şehrinin ışıkları gibi parıldıyor. Burada her şeyi açıklamak veya vurgulamak gibi bir istek yok - tam tersine, metnin her parçası bir ipucu, söylenmemiş bir şey, sanki kulak misafiri olduğunuz rastgele bir konuşma gibi bırakılmış.

Bu atmosferde kaybolmak kolaydır: ritim sakinleştirir, vokal anlaşılır ve anlaşılmazın sınırında yüzer ve melodi, neon ışıkları ve ıslak asfaltın en iyi arkadaşlar olduğu geç saatlerde sokaklarda yürüyüşler için bir soundtrack oluşturur. Müzik sanki fısıldıyor: “Anlamaya gerek yok, hissetmek yeter.”