ガーデン

Şarkıda sanki bütün bir hayat toplanmış gibi - ilkbaharın ilk çekingen dokunuşlarından kış karının son erimesine kadar. Her satır zamanın akışı gibi: çiçekler açar ve solur, insanlar tanışır ve ayrılır, ama kalp yine de küçük bahçesini değişimin rüzgârından saklamaya çalışır.

Bunda çok yumuşak bir şey var: hüzünle karışık bir hassasiyet ve her şeyin akıp gittiği ve değiştiği gerçeğiyle sıcak bir uzlaşma. Burada acı bile parçalara ayırmıyor, ortak desenin bir parçası oluyor, tıpkı bahçeye güneş kadar gerekli olan sonbahar yağmuru gibi.

Müzik acele etmez, metinle birlikte nefes alır - hafif, biraz düşünceli, sonsuz bir “olacağına olsun” tonuyla. Ve bu, zamanı tutmaya gerek olmadığı hissini uyandırır - zaman zaten içindeki her şeyi koruyacaktır.