満ちてゆく

Bu şarkı, içimizde boşluk ve huzur hissettiğimiz gün batımında yapılan bir yürüyüş gibi. İçinde çaresiz yeminler ve yüksek sesli itiraflar yok - sadece her şeyin bir gün sona ereceğine dair yumuşak bir kabullenme var. Kıvılcımlar, kelebekler, ilk heyecanlar geride kalır, ama acı yerine hafiflik kalır, sanki omuzlardan nihayet bir yük kalkmış gibi.

O, aşkın “alırsam veririm” ticareti olmadığını, daha çok, eller boş olsa bile avuçlarını açık tutma becerisi olduğunu hatırlatır. Her kıtada sessiz bir olgunlaşma hissedilir: hava değişikliğini, ışığı ve fırtınayı eşit şekilde kabul etmek, yeniden dolmak için bırakmayı öğrenmek. Ve bu kabullenmede garip, neredeyse kutsanmış bir özgürlük vardır - daha hafif olmak, ama daha fakir olmamak.