アイネクライネ

Bazı şarkılar vardır ki, çok geç kalmış bir itiraf gibi gelirler - ne bir çığlık ne de bir fısıltı, ama sonunda kelimelere dönüşen boğazda bir düğüm. Bu şarkıda veda ve şükran, son bir el sıkışmada hafifçe titreyen parmaklar gibi birbirine sıkı sıkıya bağlıdır.

Garip bir rahatlama ve acı karışımı kokuyor: sanki tüm mucizeler zaten burada, ama bolluklarından dolayı her şey gözlerimizin önünde bulanıklaşıyor ve eriyor. Bu müzik, hüznü ortadan kaldırmayan, onu dürüst kılan hassasiyet hakkında; cevap verileceğinden emin olmasak bile, bir ismi yüksek sesle söyleme arzusu hakkında. Şarkı, bazen en güçlü duyguların yüksek sesle itiraflarda değil, yumuşak, inatçı “bir an daha kal” sözlerinde yaşadığını hatırlatıyor.