Hachikō

Burada her şey, zaman içinde uzayan bir yaz öğleni gibi geliyor: acele yok, sadece rüzgar, güneş ve sonsuz bir nakarat var, sanki sahil boyunca uzanan bir yol gibi. Tekrar eden “Doko ni ikō Hachikō” bir mantra gibi çalışıyor, sanki hiçbir anlamı olmayan bir kelime gibi, ama nedense hemen gülümsemek ve ritme göre başını sallamak istiyorsun.

Drama yerine hafiflik, yırtılma yerine “hiçbir yere gitmeyeceğim” sözü. Müzik, sanki etrafta her şey gürültü ve tartışma içindeymiş gibi akıyor, ama burada küçük bir huzur adası var: alçak sesle konuşmalar, iyi niyetli şakalar, tatilin daha yeni başladığı ve önümüzde daha çok zaman olduğu hissi. Kulağa çok basit gelse de, bazen mutluluk gerçekten tek bir ritim ve birkaç inatla tekrarlanan kelimede yer bulabilir.