東京フラッシュ

Tavan arasında oynatılan, eski, çatlamış bir aile filmi gibi geliyor - ve bazen bulanık, bazen keskin görüntüler, parçalanmış müzik eşliğinde akıp gidiyor. Sesler, yankı gibi, bir ortaya çıkıyor, bir kayboluyor: “anne”, ‘baba’, “oğul” - bütün bir dünyayı içinde barındıran kelime parçaları. Basit gibi görünüyorlar, ama içlerinde o kadar çok boşluk var ki, sanki biri ortasını kesip sadece kırılgan bir çerçeve bırakmış gibi.

Bu şarkı, ara sıra çığlığa dönüşen bir fısıltıya benziyor. İçinde düzgün bir melodi yok - sadece kişisel bir şey hissi var, kelimeleri unutmuş ama duyguları hatırlayan. Sanki geçmiş, şimdiki zaman ve kaybedilenler tek bir uzun nefes içinde iç içe geçmiş, müzik ise konuşmaya sığmayanları ifade etmenin tek yoluymuş gibi.