再会

Sanki evrenin kendisi, insan dilinde karşılaşmaları ve ayrılıkları anlatmaya karar vermiş gibi geliyor. Burada hem kozmik bir hüzün hem de kırılgan bir umut var: Eğer bir kez daha karşılaşırsak, her anın son kırıntısına kadar saklansın. Bu sözlerde bir heyecan hissediliyor - sadece gülümsemeyi ve sesi değil, aralarındaki sessizliği bile hatırlamak isteme arzusu.

Müzik, uzak yıldızların ışığı gibi dalgalanıyor, bazen sönüyor, bazen daha güçlü parlıyor ve bu ritimde sanki yabancı bir kalbin atışları duyuluyor. Bu, tesadüfi karşılaşmaların hiç de tesadüfi olmadığı ve mesafeler kozmik boyutlara uzansa bile, hafızanın her şeyi özenle bir kutuya koyduğu fikrini kucaklıyor. Ve her akor bir vaat haline geliyor: bir yerlerde, bir zamanlar, tekrar “merhaba” diyebileceğiz.