春愁

Sanki bir not defterinden koparılmış bir sayfa gibi, tüm çelişkiler dürüstçe ve düzensizce yazılmış: insanlara duyulan nefret, arkadaşlara duyulan kızgınlık ve aynı zamanda onlara duyulan gizli şefkat, o kadar gerçek ki, kabul etmek acı veriyor. Tekrarlanan günler, güneş ışığı, özel bir şey vaat etmiyor gibi görünüyor, ama yine de ısıtıyor.

Şarkı, sakura çiçekleri açmadan önce baharın kokusunu taşıyor: hava hala serin, hala boş, ama hareket, umut, “yarın” hissediliyor. Bu sadelikte - neredeyse inatçı bir kabullenme var: bugün hoşlanmasak da, dün de hoşlanmasak da, hayatta olduğumuz sürece bu zaten önemli. Ve bu dürüst, biraz yorgun samimiyette, herhangi bir idealden daha iyi ayakta tutan sessiz bir güç doğar.