私は最強

Şarkı, davulların yerine kendi kalplerimizin yer aldığı güneşli bir marş gibi geliyor. İlk başta temkinli: biraz korku, biraz şüphe, ama sonra her şey parıltıda eriyor ve sanki göğsün içindeki bulutlar bile tek bir sesle dağılıyor gibi. Burada zayıflıklar saklanmıyor, yerden yukarı kaldırılıyor ve parıltıya dönüştürülüyor - sanki kırılganlık en büyük süper güçmüş gibi.

Bu melodide dağ yürüyüşünden bir şeyler var: yorgunluk, çocukların “ne zaman varacağız?” soruları ve aynı zamanda önümüzde muhteşem manzaralı bir zirve beklediğine dair kesin bir inanç. Cesaret verici bir şekilde basit ve cüretkar bir şekilde iyimser: evet, zor, evet, dolambaçlı, ama el ele tutuşarak yol bir bayram gibi geçiyor. Ve her nakarat sanki ısrar ediyor - birlikte yenilmez olabiliriz, sadece yol kenarındaki çiçekleri sulamaya gitmiş olsak bile.