Impardonnable

Gece koridorunda aşağı doğru - sanki keskin seslerin saplandığı siyah bir kumaş gibi: tabanca dumanla fısıldıyor, bavul illüzyonlar ve paketlerle dolu, pamuk tarlaları ise hala eski hesapları söylüyor. Sanki strasslarla ve kedi cesaretiyle süslenmiş gibiler, ama parıltının altında - köle satırlarının yankısı ve kart statüsünün dikildiği boş cüzdanlar var. Atmosfer soğuk ve kadifemsi: lüks, kokain kokusunun yanında ve tüm bunlar, kimsenin sevmek için acele etmediği bir vitrin gibi parıldıyor.

Duygular, saatin dişli ibreleri gibidir: kırık bir kalp çok fazla hissetmez, ama taklit etmeyi öğrenmiştir. Kırgınlıklar gürültülüdür, neredeyse tiyatrosaldır; intikam alma arzusu, aynı anda mide bulandırıcı ve ateşli bir nakarat gibi yankılanır. Nezaket, gerçekle tartışıyor: görünüşü korumak için çocuklar doğuruyorlar; dostluk satılık bir eylem, taç birinin elinde, krallık ise biraz daha soğuk davranmayı bilenlerin elinde. Sonuçta, balkonda paltoyla içilen kahve gibi acı ve ironinin karışımı: canlandırıyor, ama pek ısıtıyor.