Pa Pa Paw

Tık, pat - ve sessizlik. Eskiden gürültülü ve canlı olan her şey artık sanki sudan geliyor gibi boğuk geliyor. Bir zamanlar şampanya vitrini gibi parıldayan aşk, müze sergisi haline geldi - güzel, ama camın arkasında. Ve artık kalp bile, sanki pili bitmiş gibi, kontrol edilmeyi gerektiriyor: Hala çalışıyor mu?

Müzik düzgün, biraz soğuk ama gergin - sanki biri sigara dumanının içinden gülümsüyor, titremesini belli etmemek için. Her “clic clac”ta eski fotoğraflara bir ateş, her “pa pa paw”da bir zamanlar her şeyin ne kadar ciddi olduğuna dair hafif bir alay.

Ve tek bir teselli kalıyor: bazen duyguları güzel bir anı olarak saklamak daha iyidir. Orada acı yok, utanç yok ve hatta biraz şık - zamanında giden aşk gibi.