Alpha

Biraz suçluluk, biraz suçluluk - ve akşam, “sadece arka plan müziği” olarak çalınan, ama nedense sonra kapatılmayan o şarkı gibi uzayıp gidiyor. Kelimeler arasında mesafe, bakışlar arasında alışkanlık, kalpler arasında ise gerekenden biraz daha fazla mesafe var. O sadakatsiz gibi görünüyor, ama hala seviyor; o affediyor gibi görünüyor, ama tam olarak değil. Her şey hayattaki gibi: duygular ölmez, sadece daha nazik davranmayı öğrenirler. Melankoli tembelce ses çıkarır, sanki pencerenin dışındaki deniz fısıldıyor: “Hadi, son bir kadeh daha - ve unutalım.”